Every Body Electric schudt en beukt

Aanklacht, provocatie, de viering van lichamelijkheid? Je bent wel even bezig als je zoekt naar een boodschap in de voorstelling Every Body Electric van Doris Uhlich. En dat is goed toch? Hé! Een handicap heb je ook niet voor anderhalf uur.


Gepost door Yvonne van Osch op 27 juni 2022

---

Danser Adil Embaby. Foto van site impossiblebodies.nl


Er valt geen woord in Every Body Electric van de Oostenrijkse Doris Uhlich. Er wordt gerold, gesjeesd, gehesen, gedraaid. En geschud, de hele tijd. Schud je vlees, heeft de choreografe haar zes spelers opgedragen, zodat je lichaam opgeladen raakt. En dat is wat die spelers doen, in en uit hun rolstoelen, op een tapijt van pompende techno. Een geweldig geschud met alles dat maar schudden kan. Schouders, benen, kont, buik, hoofd. Huppekee, stoempen. We zijn niet zielig, schreeuwt het schudden, alleen anders. Jullie willen weten hoe? Nou, kijk dan maar goed, want hier krijg je voor één keer ons hele hebben en houwen te zien.

In your face, zo zou je de voorstelling kunnen noemen. Geen grenzen, de spelers geven alles. Ze geven zich helemaal bloot.

Omhulsel van de ziel

Letterlijk, figuurlijk niet. Veel bezoekers van de Harmonie in Leeuwarden op die zondag 5 juni zullen er nog wel even mee bezig zijn geweest. Was het een aanklacht tegen het kijken dat wij, lopende mensen, vaak doen? Een uitnodiging om met elkaar in gesprek te gaan? Toespelingen op erotisch genot dat nog niet is gedoofd in het lichaam, zelfs als dat … Ja wat?

Wat is het lichaam? Een omhulsel van de ziel, een instrument, een sta-in-de-weg? De poort naar extatische hoogten? Het hangt er maar van af. Lezen, praten en lachen kan prima zelfs als je geen benen hebt. En lopen en dansen hoeft geen probleem te zijn voor iemand met een scheef gezicht, om maar eens iets te noemen. Als je het zo bekijkt is een handicap iets dat alleen bestaat in relatie tot een doel.

Zoektocht

Het blijft een zoektocht, de voorstelling van Doris Uhlich. Hoe moet je je als lopende mens verhouden tot iemand in een rolstoel, en andersom. Hoe kun je elkaar echt zien, door alle zichtbare en onzichtbare handicaps heen? Een opvallend moment is dat waarop een van de zes spelers zijn naakte buik vastpakt en ermee begint te schudden. Na ruim een uur klinkt dan eindelijk het eerste lachje van de show. O, herkenbaar! Dat doen 'wij' ook met onze extra pondjes!
Maar het lachen verstomt subiet. De speler, een vriendelijk ogende man van rond de 60, lacht namelijk zelf niet. Hij kijkt neutraal. Terwijl hij met twee handen zijn buik ritmisch in beweging houdt, observeert hij bijna dromerig die buik en het lichaam waarin hij huist. Goh, lijkt hij te denken. Apart geval, hoort dit bij mij?

Zijn tempel, zijn gevangenis, zijn kapitaal? Het kan allemaal. Zoals hij dat lastige lichaam met zich meezeult, draagt dat lichaam ook hem. Hij kan niet lopen, maar hij kan wel schudden. Hij kan troosten, beschermen, ontroeren, zo merk je ook. Maar waarmee doet hij dat? Met dat lichaam, of met de persoon die erin zit?




Danser Thomas Richter. Foto: Theresa Rauter

 

Archaeologie of energy

Hebben en houwen, lichaam en ziel. Op het hoogtepunt van de voorstelling, die mede door de stuwende beat van Balthazar & JackRock gedragen wordt, zijn bijna alle spelers uit de kleren en hun rolstoelen uit elkaar. Een van de speelsters, een vrouw die haar heup gebruikt om zichzelf een zetje te geven en haar benen vervolgens als steun, draait mee op haar tollende wiel, in perfecte balans. Hoe ze daar gekomen is? Het lijkt een wonder, en je kunt ook niet anders dan er bewondering voor hebben, al doe je haar daar misschien weer mee te kort.

Choreografe Doris Uhlich wil er zelf niet al te moeilijk over doen. ‘Every Body Electric, zo omschrijft ze, ‘is a simple, but radical invitation to explore potentials through dance, make them visible, and delve deep into an archaeology of energy.’ Mooi gezegd. Zo voelde het ook.

---