logo albanieblog


43    Fushë Bulqizë



Vrijdag, 18 oktober 2024
's Morgen bleek pas goed wat een ongelooflijk paradijs Kulla Hupi is. Niet alleen de versterkte toren, een traditioneel verdedigingsbouwwerk gebouwd in 1825, is zeer smaakvol gerestaureerd en ingericht, ook het reliëfrijke terrein eromheen, allemaal terrasjes met fruitbomen en zitjes, mooie doorkijkjes, tot aan het riviertje beneden, zelfs het kippenhok was mooi.


hp
Levende have

flutura
Onze kokkin Flutura

qa
Het ontbijt en een blik op de toren, de houten veranda's zijn eraan gebouwd

m
Deel van het groene terrein achter de toren

nb
Bij de kulla

jm
Onderweg naar de waterval (ook hier is er een)

n
Erfje in Fushë Bulqizë

h
Herderin Hatiçe met haar geiten

h
Hekje

jb
Muilezel en cichorei

mk
Deze leuke dames doen iets met maïs, rechts een onverwachte dorpsbewoner

e
Deze mensen maken een nieuw hek: ze halen de planken weg en spijkeren een ijzeren hek tegen de palen

zn
Oud hek en rechts een oude bunker uit de Hoxha-tijd (sterk zijn ze wel)

kk
Follow the signs!

ln
Een van de haarspeldbochtjes, rechts het oude deel van de kulla, dat nog niet van onze gastheer is

n
Dit is het pad naar Kulla Hupi, dat met hulp van de kulla straks wordt geasfalteerd


Het verhaal van de familie Hupi
Na een wandeling, waarvan je hierboven een impressie ziet, raakten we met Lul, zo heet de eigenaar echt, in gesprek en vertelde hij zijn verhaal.

De toren was al vanaf de bouw in het bezit van zijn familie en hij was er opgegroeid. Maar zijn vader werkte in de mijn en was gestorven met stoflongen (ik liet hem mijn foto's zien die ik van de mijnwerkers had gemaakt, zie blog 21, hij kende de mannen allemaal, bij de man met het mistige gezicht zei hij: die is dood).

Zelf was hij op zijn veertiende naar Griekenland gegaan, om zijn familie aan geld te kunnen helpen. Hij kon niet zomaar over de grens omdat hij daar geen papieren voor had, dus ging hij door de bergen, 7 dagen, zei hij. Hij zei het op een toon die verraadde dat hij het al vaker had verteld en het er niet al te lang over wilde hebben, maar denk je eens in, 7 dagen in je eentje in onbekend gebied, op je veertiende...  zwerven tot hij iemand ontmoette die hem onderdak bood en werk gaf, iets met groente. Later werkte hij nog 7 jaar op Kreta, ik denk in constructiewerk, toen was hij teruggekomen en getrouwd.

Hij had altijd de droom gehad de Kulla, die zeer vervallen was geraakt, te restaureren en op een dag was hij daarmee begonnen, dag na dag, zei hij, omdat hij tijd nodig had en geld. Het moet jaren en jaren hebben geduurd, want Kulla Hupi blijkt pas vijf jaar open voor gasten, terwijl Lul nu 38 is. Maar hij heeft het prachtig gedaan, met zoveel respect voor de historie van deze streek. Steen en hout als basiselementen, de inrichting, die zijn vrouw had gedaan, niet overdadig maar met welgemikte traditionele accenten.

Zoals het kinderbedje dat hij mij liet zien, een piepklein ding dat er eerder uitzag als een offerblok dan iets waar babies in sliepen, zonder spijlen aan de zijkant. Lag je hier bovenop? Maar dan viel je er toch af! Nee hoor, de babies werden vastgebonden. Een soort van bakeren, op de rug, armen aan de zijkant. Geen enkel probleem, zei Lul, daarom sta ik nu nog steeds zo rechtop. Ik moet zeggen dat hij een fiere gestalte had.


lbed

ph

b
De pronkkamer in Kulla Hupi, 120 euro per nacht


Hij liet me ook een kamer zien met versterkte ramen van in hout gevatte stukken platte steen. Open, dicht. De kleine gaten waren schietgaten, daar staken ze hun geweer doorheen. Ik wist niet of hier ook vetes tussen families werden uitgevochten, hij had het eerder over de Ottomaanse overheersers geloof ik. Die waren er tenslotte tot begin 20ste eeuw. Misschien kan ik het nog vragen.

Verder vertelde hij dat de zware eiken meubelen uit Holland kwamen, ze waren geschonken door Hope for Albania.

Ecovillage
Iets heel interesants wat hij verder vertelde was dat de prime minister, we kennen hem, Kulla Hupi was komen bezoeken. Hij wilde kijken of deze droomplek kon dienen als een mooi voorbeeld van ondernemingszin en het ecotoerisme waarmee hij zijn land op de kaart wilde zetten.
Lul wilde niet per se zelf de hoofdprijs, hij wilde ook geen hordes toeristen, hij wilde echt iets doen voor de gemeenschap hier, door er een ecovillage van te maken, ik geloof dat hij dat bedoelde in de zin van zelfvoorzienend, de een was bakker, de ander houtbewerker, ik noem even wat. Als je ons wilt helpen, had hij tegen Rama gezegd, doe dan niet teveel. Zorg dat er een goede afvalverwerking is, een goede watervoorziening, help ons onszelf te redden.

Prima prime minister
Onze gastheer vond Rama een prima prime minister. Volgens hem was het de laag onder hem die onbeschaafd, hebzuchtig en corrupt was. Als het dorp op de helling dat de rivier vervuilt, een mooie beeldspraak, nemen we mee.

En hiermee sluit ik af, lieve familie, vrienden, bekenden en onbekenden, in afwachting van weer zo'n spannende maaltijd in dit heerlijke oude verdedigingswerk.


poeburcht
Ochtend bij Kulla Hupi



Door naar aflevering 44
Terug naar het overzicht




Heb je vragen, opmerkingen, tips? Mail!
Wil je meer weten over mijn andere werk? Ga naar de homepage van mijn site



Tekstbureau Yvonne van Osch
Binnenkadijk 117, 1018 ZE Amsterdam
opschrift@tip.nl | 06-37313100