Vrijdag, 18 oktober 2024
's Morgen bleek pas goed wat een ongelooflijk paradijs Kulla Hupi is.
Niet alleen de versterkte toren, een traditioneel verdedigingsbouwwerk
gebouwd in 1825, is zeer smaakvol gerestaureerd en ingericht, ook
het reliëfrijke terrein eromheen, allemaal
terrasjes met fruitbomen en zitjes, mooie doorkijkjes, tot aan het
riviertje beneden, zelfs het kippenhok was mooi.
Levende have
Onze kokkin Flutura
Het ontbijt en een blik
op de toren, de houten veranda's zijn eraan gebouwd
Deel van het groene
terrein achter de toren
Bij de kulla
Onderweg naar de
waterval (ook hier is er een)
Erfje in Fushë
Bulqizë
Herderin Hatiçe
met haar geiten
Hekje
Muilezel en cichorei
Deze leuke dames doen
iets met maïs, rechts een onverwachte dorpsbewoner
Deze mensen maken een nieuw hek: ze halen de planken weg en spijkeren
een ijzeren hek tegen de palen
Oud hek en rechts een
oude bunker uit de Hoxha-tijd (sterk zijn ze wel)
Follow the signs!
Een van de
haarspeldbochtjes, rechts het oude deel van de kulla, dat nog niet van
onze gastheer is
Dit is het pad naar
Kulla Hupi, dat met hulp van de kulla straks wordt geasfalteerd
Het verhaal van de familie Hupi
Na een wandeling, waarvan je hierboven een impressie ziet, raakten we
met Lul, zo heet de eigenaar echt, in
gesprek en vertelde hij zijn verhaal.
De toren was al vanaf de bouw in het bezit van zijn familie en hij
was er opgegroeid. Maar zijn vader werkte in de mijn en was gestorven
met stoflongen (ik liet hem mijn foto's zien die ik van de mijnwerkers
had gemaakt, zie
blog 21, hij kende de mannen allemaal, bij de man met het mistige
gezicht zei hij: die is dood).
Zelf was hij op zijn veertiende naar Griekenland gegaan, om zijn
familie aan geld te kunnen helpen. Hij kon niet zomaar over de grens
omdat hij daar geen papieren voor had, dus ging hij door de bergen, 7
dagen, zei hij. Hij zei het op een toon die verraadde dat hij het
al vaker had
verteld en het er niet al te lang over wilde hebben, maar denk je eens
in, 7 dagen in je eentje in onbekend gebied, op je veertiende...
zwerven tot hij iemand ontmoette die hem onderdak bood en werk
gaf, iets met groente. Later werkte hij nog 7 jaar op Kreta, ik denk in
constructiewerk, toen was hij
teruggekomen en getrouwd.
Hij had altijd de droom gehad de Kulla, die zeer vervallen was geraakt,
te restaureren en op een dag was hij daarmee begonnen, dag na dag, zei
hij, omdat hij tijd nodig had en geld. Het moet jaren en jaren hebben
geduurd, want Kulla Hupi blijkt pas vijf jaar open voor gasten, terwijl
Lul nu 38 is. Maar hij heeft het prachtig gedaan, met zoveel respect
voor de historie van
deze streek. Steen en hout als basiselementen, de inrichting, die zijn
vrouw had gedaan, niet
overdadig maar met welgemikte traditionele accenten.
Zoals het kinderbedje dat hij mij liet zien, een piepklein ding dat er
eerder uitzag als een offerblok dan iets waar babies in sliepen, zonder
spijlen aan de zijkant. Lag je hier bovenop? Maar dan viel je er toch
af! Nee hoor, de babies werden vastgebonden. Een soort van bakeren, op
de rug, armen aan de zijkant. Geen enkel probleem, zei Lul, daarom
sta ik nu nog steeds zo rechtop. Ik moet zeggen dat hij een
fiere gestalte had.
De pronkkamer in Kulla
Hupi, 120 euro per nacht
Hij liet me ook een kamer zien met versterkte ramen van in hout gevatte
stukken platte steen. Open, dicht. De kleine gaten waren schietgaten,
daar staken ze hun geweer doorheen. Ik wist niet of hier ook vetes
tussen families werden uitgevochten, hij had het eerder over de
Ottomaanse overheersers geloof ik. Die waren er tenslotte tot begin
20ste eeuw. Misschien kan ik het nog vragen.
Verder vertelde hij dat de zware eiken meubelen uit Holland kwamen, ze
waren geschonken door Hope
for Albania.
Ecovillage
Iets heel interesants wat hij verder vertelde was dat de prime
minister, we kennen hem, Kulla Hupi was komen bezoeken. Hij wilde
kijken of deze droomplek kon dienen als een mooi voorbeeld van
ondernemingszin en het ecotoerisme waarmee hij zijn land op de kaart
wilde zetten.
Lul wilde niet per se zelf de hoofdprijs, hij wilde ook geen
hordes toeristen, hij wilde echt iets doen voor de gemeenschap hier,
door er een ecovillage van te maken, ik geloof dat hij dat
bedoelde in de zin van zelfvoorzienend, de een was bakker, de ander
houtbewerker, ik noem even wat. Als je ons wilt helpen, had hij tegen
Rama gezegd, doe dan niet teveel. Zorg dat er een goede afvalverwerking
is, een goede watervoorziening, help ons onszelf te redden.
Prima prime minister
Onze gastheer vond Rama een prima prime minister. Volgens hem was het
de laag onder hem die onbeschaafd, hebzuchtig en corrupt was. Als het
dorp op de helling dat de rivier vervuilt, een mooie beeldspraak, nemen
we mee.
En hiermee sluit ik af, lieve familie, vrienden, bekenden en
onbekenden, in afwachting van weer zo'n spannende maaltijd in dit
heerlijke oude verdedigingswerk.
