Zwemmen in koud water. Waarom zou niet iedereen het doen?

Lipstick op, badpak aan en gaan! Weer of geen weer, fruitig, gestrest of in mineur .. als het ook maar even kan, laten de vriendinnen Carolien en Titia zich ’s morgens rond de klok van negen aan het Amsterdamse Entrepotdok in het water zakken.


Gepost door Yvonne van Osch op 22 november 2017

---

Carolien (links) en Titia op het Entrepotdok

Geen warming up of hocus pocus, geen geproest of onstuimige kreten van zelfoverwinning die iedereen anderen weleens heeft horen slaken. Het is de glorie van de eenvoud. De regenjas gaat uit, de schoenen blijven op de steiger, en dan achteruit het trappetje af, de voeten, de benen, de kont, en door! Buiten is het twee graden, in het water niet veel warmer. Voor de meeste mensen zou het de hel op aarde zijn om erin te gaan. Niet voor deze vrouwen. Na een paar rondjes wentelen om de eigen as is de ergste koudenood voorbij. Wat volgt is het zwemmen, het tintelen, kinderlijk plezier, een euforie die niet zomaar uit te leggen is. Titia: ‘Als ik uit het water kom, voel ik me altijd beter dan daarvoor.’

Adrenaline

Een ijskoude start is als de spreekwoordelijke eerste klap die een daalder waard is, een duw waarmee je jezelf riant op voorsprong zet. Je lichaam reageert op de kou met de aanmaak van stresshormonen zoals cortisol en adrenaline. Er wordt meer bloed door je aderen gepompt, je hartslag en ademhaling versnellen, je wordt alerter… een soort natuurlijke high. Het moet niet te lang duren, maar zo werkt het. De een neemt een lijntje, de ander een duik. Twee keer raden wat gezonder is.



Vraag het Wim Hof, the Iceman, die eindeloos in een wak kan zitten. Er is nu wetenschappelijk bewijs dat zijn methode het immuunsysteem vooruit helpt, een ongelooflijk staaltje zelfcontrole mede dankzij bruin vet als de voeder van ons innerlijk vuur (zoek dit vooral na), dat zouden meer mensen moeten doen, zou je zeggen. Toch heeft het winterzwemmen in Nederland nooit een grote vlucht genomen. Afgezien van het traditionele Nieuwjaarsplonsje waartoe jaarlijks tienduizenden zich laten bewegen blijven we in gure tijden toch liever langs de kant in onze parka. Zwemmen is leuk, maar het moet wel een lolletje blijven. Van dat Spartaanse gedoe worden we niet vrolijk, toch?

Op het obsessieve af

Titia en Carolien – wit haar, rode lippen, strakke benen – zijn uitzonderingen. Ze kennen elkaar uit de muziek, spelen percussie, toetsen en trompet, salsa, rumba en jazz, sinds dertig, veertig jaar, nu in duo Las Veteranas (pittige Nederlandse salsa), dan piep je wel anders. Of liever gezegd: dan piep je niet. Titia heeft haar hele leven al een moeilijk te beteugelen zwemdrang gehad. Ze herinnert zich een vakantie van vroeger dat ze koste wat kost elke dag moest. ‘Op een gegeven moment lag ik zelfs bij onweer, terwijl iedereen naar huis rende, in het water. Op het obsessieve af.’
Carolien heeft van thuis het ‘koud afdouchen’ meegekregen. Voor haar is het zwemmen in de vrieskou echter geen eerste levensbehoefte. Ze doet het vooral om haar vriendin te treffen. De vrouwen zijn deze nazomer gestart op de steiger aan het Entrepotdok. Na afloop gaan ze ieder huns weegs, of ook wel samen repeteren. Soms treffen ze zwemmende vrienden op het NDSM-eiland, waar een ander groepje ijzervreters actief is.

Lipstick

Bekijks hebben ze altijd, en dat vinden ze best. Zolang mensen maar niet ongevraagd foto’s gaan lopen maken.  En die lipstick? ‘Ja die hoort erbij,’ vindt Carolien. ‘Dat doen we voor elkaar, voor de feestelijkheid. Net als parfum. Als je elkaar omhelst, dan ruik je dat. Mmmm, denk ik altijd, wat lekker toch. Dat zijn gewoon van die kostbare momenten. Net als in het water gaan, en er weer uit komen.’

---