Aan de RR5 tussen Lezhë en Shkodër zit het bekende
Mrizi i Zanave, een agrotoeristisch bedrijf bekend om zijn verse
producten, culinaire stijl, bediening met egards en stenen
toeristenverblijf waarvan een hoek prachtig is opengewerkt en van glas
voorzien. Als resultaat van die bekendheid, zo heb ik begrepen, worden
daar de laatste jaren de toeristen met busladingen tegelijk
langsgevoerd.
Ik wilde er ook graag heen, maar het massale ervan stond me tegen en
daarom had ik een andere agrotoersime gereserveerd, Hani i Leks, wat
een grote verrassing was. Schitterend gelegen in een dal maar wat hoger
en ongeveer 1 kilometer van de weg over een steil gravelpad. Het was er
doodstil, een gigantisch restaurant met een al even gigantisch terras
op het westen, en de meest complete kamer die ik ooit heb gezien in
Albanië, met vrolijke kleuren en superdegelijk hang- en
sluitwerk, volgens mij een zeldzaamheid in dit land.
Onze kamer, dhomen
4, in Hani i
Leks
Het terras, in
augustus
waarschijnlijk de hel, nu een genot
De man die ons aan tafel bediende 's avonds leek ons een werknemer -
hij was een beetje stuurs en onhandig en sprak geen woord Engels, maar
hij bleek toch de eigenaar te zijn, Petrit Doda, zo hoorden we
de volgende dag via zijn vrouw Mrika van een nichtje, dat in
Italië woonde. Het stel woonde beneden in het dorp, maar hij
had eerder veel door Europa gereisd en inspiratie voor het bedrijf
opgedaan. De afgelopen vijf of zes jaar hadden ze
keihard gewerkt om Hani i Leks op te bouwen.
We vonden het heerlijk om er te zijn vanwege de stilte en omdat we
allebei nog een beetje wilden werken, maar veel te doen was er niet.
Naar een kerkje een paar kilometer omhoog, langs een soort
kruisweg. Naar het kerkhof beneden. De buurt verkennen.
Ontbijt in Hani i
Leks
Het landschap,
veel heuvels met
jonge vegetatie
Bij het kerkje,
Kisha e Shna
Ndout
Een kweepeer op
het buitenaltaar
Asters
Een verlaten huisje
Vrouwen op weg
naar hun kerk in
Kallmet
Begraafplaats van
Troshan
De buitenkeuken
van het beroemde
Mrizi i Zanave
Keuken
Pluimvee bij het
dorp
Fishtë, waar de beroemde dichter Gjergj Fishta vandaan komt
Jet had - na de eerste keer uitgegleden te zijn vanwege haar
profielarme sportschoenen, met een hele landkaart van blauwpaarse
plekken tot gevolg, een krachtige drang ontwikkeld om naar het laatste
kruis te gaan aan het einde van een rotsige heuvel, dus gingen we
maandag naar Lezhë om bergschoenen te kopen, een soort
traditie overigens, net als het zoeken naar een zonnebril.
Binnen tien minuten was het al gelukt: een paar stevige en
superverstandige Kangooroos.
Het vinden van een garage om de knipperlichten te laten
repareren, bleek wat moeilijker. We kwamen eerst op een sloop terecht
waar een naar raki ruikende man zijn vinger voor mijn neus zwaaide om
aan te geven dat ik verkeerd zat, toen op een overvolle parkeerplaats
van een bedrijf waar het totaal onduidelijk was wat er
gebeurde en hoe, laat staan waarom. Auto's die de motor keihard lieten
draaien en dan wegreden, groepjes mannen die stonden te roken en te
wijzen. Chaos. Ergens in de periferie stond een jongen onder een
motorkap een motoronderdeel in te hangen. Ik vroeg met hulp van google
translate of hij naar onze knipperlichten kon kijken. Hij onderbrak
zijn werk wat geïrriteerd en liet me overal knipperen. Okay,
okay, zei hij toen, en ging terug onder zijn motorkap. Ik dacht, ja
wat, ga je het maken of niet? Ik ging naar hem toe met mijn telefoon.
Uiteindelijk tikte hij het verlossende bericht in: de knipperlichten
werken goed.
We begrepen niet meer hoe we erbij gekomen waren, maar het reed meteen
een stuk lekkerder. En de volgende dag gingen we alsnog naar het kruis.
