7/10/22 Na een bezoek aan Gurra e Perrise, het
forellenvijver-en-jachttrofeeënrestaurant op de berg Dajt,
waar we
heen
gingen alleen om te
kijken of het kon met een Skoda Fabia (ja!), stond een bezoek aan de
zwarte grot van Pëllumbas in de planning. Ik had
deze eerder eerst links en toen rechts laten liggen,
waarschijnlijk omdat je er zonder auto moeilijk kunt komen, maar wat
een verrassing toen we daar waren.
Van de snelweg afgekomen zo halverwege Tirana en
Elbasan was het hier en daar een beetje ruig, maar
tot het dorpje Pëllumbas zelf toch redelijk goed te doen.
Aan het eind van de weg - het begin van een pad, waarschuwde een man
dat we beter
daar
konden parkeren, maar Ig wilde toch even heel mannelijk de Fabia
testen voor de laatste 300 meter. Dat ging goed tot er een tegenligger
kwam en we door het afremmen begonnen te slippen. Het keren was niet
makkelijk. Wat ik daarmee maar zeggen wil lezers: gewoon parkeren bij
restaurant Pasha. De
eigenaar
daar, Bardhe (wit), geeft wat informatie en je kunt er een lamp huren
voor 400 lek, wat wel nodig is als je iets wilt zien.
Er was net een schooluitje van 60 pubers op de terugweg naar het
restaurant, jongetjes
waren een lange tafel aan het dekken. Toen wij op pad gingen zagen we
ze, eerst de
jongens, heel genderspecifiek een beetje lawaaierig, dan de meisjes met
een hoop gegiechel. Ze zien er wel verhit uit zeg, zeiden we nog (wat
een watjes), maar later begrepen we waarom. Het pad was steil
als
een ladder!
Ik moest er niet aan denken hoe het daar in augustus zou zijn.
Black
cave
In en bij de grot, die zich op een hoogte van 250 meter bevindt, zou
een van de
eerste
prehistorische nederzettingen in de omgeving zijn geweest. Gevonden
gebruiksvoorwerpen gaan terug tot het neolithicum, lees ik net, dus tot
de
tijd dat
landbouw en veeteelt zich over Europa verspreidde en het
jagen-verzamelen verdrongen, in Albanië volgens mij zo'n 6,5
duizend jaar geleden. Ook
zijn fossielen gevonden, toegeschreven aan grotberen die daar
meer
dan
10 duizend jaar geleden moeten hebben geleefd. Volgens Bardhe waren ze
nu niet meer present, althans niet daar. Dat vonden wij wel fijn om te
weten.
Vanaf restaurant Pasja was het zo'n 300 meter tot
het House in the Village, waarna een idyllische
tuin met
hooischelven
tussen een koe en kippen, daarna een uur omhoog langs de berg, waar je
in de diepte de rivier de Erzen ziet lopen, en dan die grot.
De Shpella e Zeze, of Black Cave, met een lengte van
360
meter, waarbij je het totale
duister
betreedt.
De iconische
koe, voor veel
arme
families in Albanië een levensader
Het pad naar de
grot is goed
onderhouden, de bankjes wat minder
De ingang van de
360 meter lange
Zwarte grot van Pëllumbas
Silhouet van mijn
vrienden
bij de
in- en uitgang van de grot
Eerlijk gezegd hielden we het na ongeveer honderd meter al voor gezien,
niet alleen
omdat het zelfs met de lamp echt heel donker was, maar ook omdat we
ondanks profielzolen
weggleden op de stenen, waarschijnlijk vanwege de uitwerpselen van
de vleermuizen die we boven ons hoorden. Ik
ben er zelf niet gek op, zeker sinds corona, ik denk altijd dat als je
je
maar lang genoeg blootstelt aan hun radar ze vroeg of laat in je nek
gaan hangen. Maar het was spectaculair. Eigenlijk niet te missen als je
die kant op gaat.
Op de terugweg stopte ik steeds om foto's te maken, hopend dat
er als bij toverslag een waardige voor een nieuwe voorkant van mijn
boek zou komen, en
toen we weer die koe zagen voor een bordje Cave-Shpella dacht ik: dit
wordt hem. Wat denken jullie ervan?
Een bucolisch
tafereeltje op weg
naar
de Zwarte grot van Pëllumbas
Ilir
Ik dacht ook aan Ilir die het Backpackers Hostel in Tirana runt. Hij
had me in 2018 verteld dat hij met een guesthouse bezig was in
Pëllumbas en ik vroeg me af of het misschien House in the
Village was. Erg mooi zag het eruit, fris, verwelkomend, met een
romantische pergola van druivenbladeren over de hele tuin. De druiven
waren nog niet geoogst, ze waren reusachtig. Helaas kon ik er net niet
bij.
Maud en Ig waren me al vooruit gesneld richting de bierpotten van
Egypte, dus ik liep alleen de rest van het pad naar beneden en
asjemenou, daar was hij, Ilir. Hij herkende mij uiteraard niet meer
maar deed heel hoffelijk alsof. What was your name again? Hij vertelde
dat hij excursies organiseerde
vanuit Tirana, niet alleen naar de grot van Pëllumbas maar ook
naar een kloof even verderop. Later
kwamen we twee avontuurlijke
Duitsers tegen van een jaar of 70 die erover vertelden. Iemand had hen
gezegd dat het 40 minuten naar de rivier was en dan nog zoiets naar de
kloof, maar dat ze er uren over hadden gedaan. Dus wees gewaarschuwd
lezers. Ga gewoon lekker naar die grot.
Ilir op weg naar
zijn House in
the
Village in Pëllumbas
