Lola heeft een probleem. Ze gaat binnenkort met haar ouders op vakantie. Niet-eten wordt dan erg moeilijk, want dat staan haar ouders niet toe. En overgeven lukt haar niet goed. Wat moet ze doen?
Voor gezonde mensen is de diagnose duidelijk: Lola heeft anorexia, de ziekte van niet willen eten. Maar Lola zelf ziet dit niet als een ziekte of probleem. Dun zijn is mooi, vindt ze. Dun zijn is goed. Haar probleem, vindt Lola, is het onbegrip van al die mensen die iets anders vinden. De mensen die zeuren dat ze moet eten.

Pro-anasites

Lola is een van de meisjes die haar gedachten verwoordt in een dagboek op het internet, een weblog. Haar website is een zogenaamde pro-anasite, een website die vóór anorexia is. In verschillende landen, waaronder Nederland, blijken er steeds meer van deze sites te komen.
Op de pro-anasites zoeken mensen met anorexia contact met elkaar. Ze vertellen over hun ervaringen, hun gewicht, hun strijd met de omgeving. Ze sporen elkaar aan het vol te houden om zo weinig mogelijk te eten. Ze geven elkaar tips over calorieën en wat je moet doen zodat het anderen niet opvalt dat je niet eet.

Kritiek

Carolien Martijn doet onderzoek naar de pro-anasites. Ze merkt hoe het werkt. Veel meisjes met anorexia voelen zich eenzaam, onbegrepen en nutteloos. Ze kunnen het leven maar met moeite aan. Niet-eten is een manier om controle te krijgen over zichzelf en het leven.
De meisjes voelen zich vaak bekritiseerd door hun omgeving, ouders voorop. Veel kritiek is niet leuk. De websites van lotgenoten voelen als een veilige haven. Een plek waar ze zichzelf kunnen zijn. Begrijpelijk, vindt Carolien Martijn. Maar gevaarlijk. Want de meisjes richten zich helemaal op elkaar en op dun zijn. Ze verliezen de werkelijkheid steeds meer uit het oog.

Waarschuwing

In Frankrijk zijn de pro-anasites inmiddels verboden. Nederland ziet meer in eerlijke voorlichting. Een goede website die voorlichting geeft is die van Lentis (aangepast aan situatie 2021, YvO) Maar hoe krijg je de meisjes naar deze sites? Onderzoeker Casper Schoenmaker heeft een goed voorstel. Hij wil dat alle pro-anasites verwijzen naar de goede sites en een waarschuwing krijgen, net als op een pakje sigaretten.
In de waarschuwing staat onder andere dit: Dat patiënten met anorexia de hele dag bezig zijn met hongeren. Dat ze steeds meer contact verliezen met familie en vrienden. Dat een groot deel van de patiënten de school niet afmaakt en nooit aan het werk gaat. Dat veel patiënten uiteindelijk in het ziekenhuis worden opgenomen. En dat van elke 18 van hen er 1 binnen 10 jaar sterft.

Wat vind jij?

1. Is mager mooi? Is het gezond?
2. Hoe komt het dat sommige mensen vinden: hoe dunner, hoe beter?
3. Is anorexia een ziekte? Zoniet, wat is het dan?
4. In Frankrijk zijn pro-anasites verboden. Is dat een goede maatregel?
5. Waarmee zou je anorexia-patiënten kunnen helpen? Waarmee niet?
6. Moeten we eigenlijk wel aandacht besteden aan pro-anasites?