Let op: de inhoud van dit artikel is achterhaald, Literanita is terug in De Nieuwe Anita, elke laatste donderdag van de maand

---

Literanita stopt. Tabé literair café?

Er werd gesmeekt, gefleemd en schaamteloos op het gemoed gespeeld... te laat. Literanita, het tweemaandelijks literair café in De Nieuwe Anita in Amsterdam West, houdt na vijf jaar op te bestaan. Wat we nu met ons leven moeten?

Gepost door Yvonne van Osch op 3 december 2014


Nou ja, gewoon doorgaan natuurlijk. Er komt altijd weer iemand anders die iets nieuws begint, dat al heel oud is. Een literair café! Mensen die in een ontplofte huiskamer voorlezen uit eigen werk en liefhebbers die hun oren spitsen om ze te verstaan. Met bier. De rook om ons hoofd mag zijn verdwenen, de literaire nevel blijft intact.

Maar liefst 119 Nederlandse schrijvers heeft Literanita in zijn vijfjarig bestaan in De Nieuwe Anita mogen verwelkomen. Van Jelle Brandt Cortius, Nelleke Noordervloet, de Heerma van Vossbroers en Gustaaf Peek tot Hagar Peeters, Franca Treur, Nachoem Wijnberg en Kira Wuck… allemaal voelden ze zich goed in het locaal vermaarde, übersympathieke cultuurcafé dat dertig jaar kraakhistorie ademt uit elke vezel. Voor hen was het een warm bad, een broedmachine, de thermometer in de aars van de literatuurbeleving.

Verliefd op de rug van het barmeisje

De eerste die in de cirkelvormige beschemerlampte mini-arena mag, is Maartje Wortel. Zij leest een brief voor aan Richard Brautigan, aan wie ze vertelt hoe ze in Istanbul verliefd werd eerst op de rug van het barmeisje en onmiddellijk daarna op het barmeisje zelf, hoe ze samen afspraken om géén telefoonnummers uit te wisselen, zij later tot haar vreugde toch een briefje in haar jaszak vond... met daarop slechts de titel van een van Brautigans boeken, So the wind won’t blow it all away. De eeuwigheid is het ogenblik waarvan je zegt: dat zal ik nooit vergeten, citeert Wortel de beroemde uitspraak van Jan Wolkers. En achteraf, concludeer ik nu zelf omdat ik de pointe vergeten ben, blijken er allerlei eeuwigheden zomaar voorbij.

De slechtste seksscène

Saskia Goldschmidt wijdt haar spreektijd in de tombola aan het ompraten van de Literanita-organisatoren. Sommigen van jullie willen aan kinderen beginnen, zegt ze. Ik weet wat het is, doe het niet. Eerst zit je in geschreeuw, dan in de poep, dan in de rotzooi. Sommigen willen gaan reizen. Ook niet doen. En sommigen willen een boek gaan schrijven. Stop daar onmiddellijk mee!
Goldschmidt zelf was blij met het internationale succes van haar tweede roman (en hoorspel) De Hormoonfabriek. Maar een dag nadat de Amerikaanse vertaalrechten voor dat boek waren verkocht, zo vertelt ze, werd zij door het Britse tijdschrift Literary Review genomineerd als schrijfster van de slechtste seksscène van het jaar. Hoe sexy is dat?

Een oude opname van Literanita

Het spuuglelijke Velp

Hilarisch is het optreden van Marcel van Roosmalen, die vertelt over het spuuglelijke Velp waar hij opgroeide. Een semi-vrijwillig verblijf bij zijn ouders leerde hem weliswaar alles over eksterogen en vergunningen voor dakkapellen maar bracht hem in een stolling van de tijd vrijwel rechtstreeks naar de rand van de waanzin.
Er gebeurt zo weinig in Velp, dat mensen maar gewoon letterlijk vertellen wat ze doen. Dat je iemand ziet met een tas vol boodschappen in de hand en dat die dan zegt: Ik heb boodschappen gedaan. Ook gehoord: Ik ben in de tuin aan het werk. Ik laat de hond uit. Ik heb tuinhandschoenen aan. Het absolute hoogtepunt kwam in de vorm van een buurman met de arm in het gips. Hij zei: Ik heb last van de voeten.

Smalfilmjaren

Ingmar Heytze, die vorig jaar vader werd en als man dacht te zijn opgehouden te bestaan, deelt met zijn gedicht Smalfilmjaren een ontroerend portret van zijn vader, een bejaarde man in de kelder van het ouderlijk huis minutieus beeldjes knippend bezig met het terugveroveren van de tijd.





Erik Bindervoet en Robbert-Jan Henkes, ondertussen, hebben het absurde plan om alle 214 nummers van The Beatles in het Nederlands te vertalen niet alleen opgevat maar ook werkelijk uitgevoerd. Zij zingen nu uit eigen werk. Ik ben de walrus, kakoetjeboe. Niet om aan te horen maar toch leuk, gevolgd door Anke Scherer met een reactie op Toon Tellegens brieven aan Doornroosje. Auke Kok tot slot kijkt rillend van ellende terug op zijn korte bezoek aan zeker café op het Mosplein in Amsterdam Noord, waar hij de stommiteit beging een kop thee te bestellen.

Zei u thee?  Nee joh, bier natuurlijk! Literanita. Nog even voor Frits Abrahams afsluit. Gastheer en –vrouw Jeroen en Olga, de muzikaal-artistieke ijzervreters die De Nieuwe Anita al dertien jaar levend houden, vliegen geroutineerd heen en weer tussen koelkast, bar en tafeltjes. En dan is daar een jongen uit de buurt, die zegt dat hij een plannetje heeft. Als er mensen zijn die...
Zie je wel, het komt goed! Het komt helemaal goed. Er komt altijd weer iemand anders die iets nieuws begint, dat al heel oud is. Dankjewel Merel Roze, Cindy Eijspaart, Freek Broekhuijsen, Wanda Gloude, en de makers van het eerste uur Lolies van Grunsven en Lucas Winnips. Het literaire café stopt er vast nog lang niet mee!

---