Het zwarte goud

Waarom mijn ode aan de kolen?

Kolen zijn uit de gratie. Ze staan voor viezigheid, voor oude industrie en zwartbestoven crisiskoppies. Voor stoflongen, toeters van fijnstof en dikke pakken smog die treuzelend naar een schimmig nergens trekken. Een symbool van stilstand en vervuiling.

Goed dat we ermee stoppen (in grote delen van de wereld...)

Maar het zwarte goud roept ook mooie herinneringen op. Gevoelens van nostalgie zelfs, ook bij mensen die diep in de knersende aarde zaten. Zelf denk ik nog weleens aan de avonden dat ik aan de Amsterdamse Ertskade zat te kijken als kolen werden doorgevoerd. Het zachte knarsen van de rails, de grijper, en dan die stroom van glinsterend zwart. Pure meditatie.




We zijn nu dertig jaar verder en op de kade zijn onder het gruis dure appartementen met uitzicht vandaan getild. Dat is niet erg, het is goed dat we afscheid van de kolen nemen. Maar niet zonder een buiging, wat mij betreft.

Vandaar deze serie.